دگر ره لعبت طاوس پیکر

گشاد ز درج لولو تنگ شکر

روان کرد از عقیق آن نقش زیبا

سخن هائی نگارین تر ز دیبا

کزان افزون که دوران جهانست

شب و روز و زمین و آسمانست

جهانداور جهاندار جهان باد

زمانه حکم کش او حکمران باد

به فراشی کواکب در جنابش

به سرهنگی سعادت در رکابش

مرا در دل ز خسرو صد غبار است

ز شاهی بگذر آن دیگر شمار است

هنوزم ناز دولت مینمائی

هنوز از راه جباری در آئی

هنوزت در سر از شاهی غرور است

دریغا کاین غرور از عشق دور است

تو از عشق من و من بی نیازی

ترا شاهی رسد یا عشقبازی

درین گرمی که باد سرد باید

دل آسانست با دل درد باید

نیاز آرد کسی کو عشق باز است

که عشق از بی نیازان بی نیاز است

نسازد عاشقی با سرفرازی

که بازی برنتابد عشق بازی

من آن مرغم که بر گل ها پریدم

هوای گرم تابستان ندیدم

چو گل بودم ملک بانوی سقلاب

کنون دژ بانوی شیشه ام چو جلاب

چو سبزه لب به شیر برف شستم

چو گل بر چشمه های سرد رستم

درین گور گلین و قصر سنگین

به امید تو کردم صبر چندین

چو زر پالودم از گرمی کشیدن

فسردم چون یخ از سردی چشیدن

نه دستی کین جرس بر هم توان زد

نه غمخواری که با او دم توان زد

همه وقتی ترا پنداشتم یار

همه جائی ترا خواندم وفادار

تو هرگز در دلم جائی نکردی

چو دلداران مدارائی نکردی

مرا دیگر ز کشتن کی بود بیم

که جان کردم به شمشیر تو تسلیم

ترازو بر زمین چون یابد آهنگ

حسابش خاک بهتر داند از سنگ

گرم عقلی بود جائی نشینم

وگرنه بینم از خود آنچه بینم

گر از من خود نیاید هیچ کاری

که بر شاید گرفت از وی شماری

زنم چندان تظلم در زمانه

که هم تیری نشانم بر نشانه

چرا باید که چون من سرو آزاد

بود در بند محنت مانده ناشاد

هنوزم در دل از خوبی طربهاست

هنوزم در سر از شوخی شغب هاست

هنوزم هندوان آتش پرستند

هنوزم چشم چون ترکان مستند

هنوزم غنچه گل ناشکفته است

هنوزم در دریائی نسفته است

هنوزم لب پر آب زندگانیست

هنوزم آب در جوی جوانیست

رخم سر خیل خوبان طراز است

کمینه خیل تاشم کبر و ناز است

ولی نعمت ریاحین را نسیمم

ولیعهد شکر در یتیمم

چراغ از نور من پروانه گردد

مه نو بیندم دیوانه گردد

عقیق از لعل من بر سر خورد سنگ

گل رویم ز روی گل برد رنگ

ترنج غبغبم را گر کنی یاد

ز نخ بر خود زند نارنج بغداد

چو سیب رخ نهم بر دست شاهان

سبد واپس برد سیب سپاهان

به هر در کز لب و دندان ببخشم

دلی بستانم و صد جان ببخشم

من آرم در پلنگان سرفرازی

غزالان از من آموزند بازی

گوزن از حسرت این چشم چالاک

ز مژگان زهر پالاید نه تریاک

گر آهو یک نظر سوی من آرد

خراج گردنم بر گردن آرد

به نازی روم را در جستجویم

به بوئی باختن در گفتگویم

بهار انگشت کش شد در نکوئی

هر انگشتم و صد چون است گوئی

بدین تری که دارد طبع مهتاب

نیارد ریختن بر دست من آب

چو یاقوتم نبیذ خام گیرد

برشوت با طبرزد جام گیرد

بهشت از قصر من دارد بسی نور

عیار از نار پستانم برد حور

به غمزه گرچه ترکی دل ستانم

به بوسه دل نوازی نیز دانم

ز بس کاورده ام در چشم هانور

ز ترکان تنگ چشمی کرده ام دور

ز تنگی کس به چشمم در نیاید

کسی با تنگ چشمان بر نیاید

چو بر مه مشگ را زنجیر سازم

بسا شیرا کزو نخجیر سازم

چو لعلم با شکر ناورد گیرد

تو مرد آر آنگهی نامرد گیرد

شکر همشیره دندان من شد

وفا هم شهری پیمان من شد

جهانی ناز دارم صد جهان شرم

دری در خشم دارم صد در آزرم

لب لعلم همان شکر فشانست

سر زلفم همان دامن کشانست

ز خوش نقلی که می در جام ریزم

شکر در دامن بادام ریزم

اگرچه نار سیمین گشت سیبم

همان عاشق کش عاقل فریبم

رخم روزی که بفروزد جهان را

به زرنیخی فروشد ارغوان را

ز رعنائی که هست این نرگس مست

نیالاید به خون هر کسی دست

چه شورشها که من دارم درین سر

چه مسکینان که من کشتم بر این در

برو تا بر تو نگشایم به خون دست

که در گردن چنین خونم بسی هست

نخورده زخم دست راست بردار

به دست چپ کند عشقم چنین کار

تو سنگین دل شدی من آهنین جان

چنان دل را نشاید جز چنین جان